Lange avonden, regen en wind. Vanaf vijf uur ‘s middags het openbare leven een tandje lager en digitaal vergaderen. Een goede gelegenheid voor een schitterend boek en ik begraaf mij dan ook in ‘Het landschap, de mensen’ van Auke van der Woud.
Hij beschrijft de ontwikkeling van het landschap in ons land in de periode 1850-1940. Onze regio komt er niet bekaaid van af. Het is de tijd waarin grondwerkers met de schop en op klompen plaats moesten maken voor de grootschalige mechanisatie, tractoren en graafmachines. Een mooi moment om met deze column het stokje over te nemen van Ine van Burgsteden.
In het Afstemmingsberaad Gebiedsontwikkeling denken we als wethouders Ruimtelijke Ontwikkeling na over hoe onze regio er in de toekomst uit kan zien. Wat als je de kwaliteit van onze grotere steden nu eens als uitgangspunt neemt, of juist het schitterende landschap, of de ordening door rivieren, beken en kanalen?
Evenals 100 jaar geleden staan we voor forse ruimtelijke opgaven. Destijds ging het over de revolutie in de landbouw: hoe wordt ons landschap nuttiger en productiever? Tegenwoordig gaat het om het vinden van de juiste balans op het gebied van woningbouw, werken, vervoer, natuurontwikkeling. En dat in het besef dat de ruimte niet van elastiek is!
De opgaven zijn in een eeuw ingrijpend veranderd, de manier van werken ook. Toen vooral top-down met een dominante rol van de overheid. Nu als overheid samen in een netwerkstructuur met ondernemers en onderwijs in de Strategische Board Cleantech Regio en met een nauwe betrokkenheid van gemeenteraden en onze inwoners.
Toch vallen er bij het lezen van het boek de nodige parallellen op in toen en nu. Ik noem er drie. Zowel toen als nu speelt water een belangrijke rol. Toen als vaarwater om het veen te ontginnen, het draineren van te natte landbouwgrond of juist als irrigatie waar het te droog was. Nu als klimaatopgave -droogte, stortbuien- en als natuur. Het is dan ook logisch dat ik het estafettestokje van de column graag doorgeef aan onze dijkgraaf Marijn Ornstein.
Als tweede de beschikbaarheid van middelen. Daarbij denk ik aan financiën en aan human capital. Het blijft mensenwerk, toen en nu. En het is goed om te zien dat de Cleantech Regio ook nadenkt over hoe we daarmee projecten gaan uitvoeren.
En als derde en laatste de noodzaak om over je eigen grenzen heen te kijken en te denken. Dat is een voorwaarde voor vruchtbaar samenwerken, maar ook om succes te hebben.
Dit laatste -en het is de laatste column van het jaar- geef ik graag mee als wens voor 2022: een goede samenwerking in de regio waarbij we gezamenlijk oplossingen vinden voor de lastige keuzes waarvoor we staan.
En voor ieder persoonlijk goede Kerstdagen en een gezond 2022!
Jan Willem Wiggers
Burgemeester Heerde
Ps: Mijn leestip voor de feestdagen: ‘Het landschap, de mensen’ van Auke van der Woud.